Νεκρή Εποχή

1

 

Η μεγάλη λεωφόρος  η μεγάλη λεωφόρος

γεμάτη χορτάτους  απαστράπτουσα

δεξιά τα λεωφορεία  αριστερά οι πεζοί

οι υπόνομοι στη σειρά περιμένουν πτύελα 

και κατουρήματα μελλοθάνατων σκυλιών

οι μελλοθάνατοι πεζοί αγοράζουν θάνατο

παγωτά  πασατέμπο  προφυλακτικά

εκεί ακριβώς κάτω από την επιγραφή

“Κατάστημα Υποδημάτων”

σταμάτησα αιφνιδίως κοιτάζοντας

ή μάλλον χωρίς να κοιτάζω τίποτε το συγκεκριμένο

κοιτάζοντας ίσως μέσα μου

και μη βρίσκοντας τίποτα

απολύτως τίποτα

ούτε φώτα  ούτε βιτρίνες  ούτε ρεκλάμες

ούτε ακόμα και υπονόμους

σκέφτηκα το μεγάλο λάθος

το μεγάλο λάθος είναι ότι σκέφτηκα

τη μεγάλη λεωφόρο  τη μεγάλη λεωφόρο

το λεωφορείο  τους καλούς  τους σκύλους

και τους μελλοθάνατους.

 

 

 

2

 

Είναι η εποχή μας κολοβή  * ξεκίνησε περήφανη σαν παγώνι

με σημαίες και με ταμπούρλα  *

ανέπνευσε έως θανάτου  *  σκόρπισε γιασεμί και μέλι

εθώπευσε  γοήτευσε  εμέθυσε  *

πλήθη πρώην σκλάβων  *  και νυν αιχμαλώτων

εξηπάτησε  * 

 

 

 

 

3

 

Ο άλλος που ήμουν εγώ έγινα ξανά ο ίδιος

τη στιγμή που σε γνώρισα

δηλαδή όταν πίστεψα ότι σε γνώρισα

ενώ στην πραγματικότητα ζούσα το όνειρο

ενός Κύκλωπα

ερωτευμένου.

 

 

 

 

4

 

Δεν με πίστεψες  *  κι αυτό το βρίσκω φυσικό

γιατί ξέρω πως η φωνή μου  *  χάνεται

*  στους μεγάλους ορίζοντες

στα σκοτεινά δωμάτια  *  και στους καθρέφτες

*  κ’ εκείνο το σαξόφωνο

που έπνιξες  *

κοιτώντας πίσω από τον ώμο μου  *  την ξεχασμένη ζωή μου

σαν ένα ρούχο  *  πλάι στην κόκκινη βάρκα

*  του Ιουλίου.

 

 

 

5

 

 

Τις σημαίες  τις σημαίες  ποιοι τις βαστούν

                                        ποιοι βαστούν τις σημαίες

τα λάβαρα  τα εξαπτέρυγα

τα πολύχρωμα πλακάτ

με τα συνθήματα και τις λέξεις κλειδιά

                                 τις λέξεις μπουρλότα.

Προχωρούν βαθειά μέσα στα πλήθη

                                μέσα στα πλήθη κι αυτά υποφέρουν

υποχωρούν  χαίρονται  κραυγάζουν

                          εκρήγνυνται.

Και μέσα από τις χιλιάδες φωτιές πυρκαγιές

                                          πυρκαγιές

                                          πυρήνες

                                          καταιγίδες

η ιστορία αναπλάθεται

και βγαίνει αυτός ο γνωστός μας τύπος

                            ο γνωστός τύπος

                            ο κυρ - Παπαδόπουλος

αυτός που όλοι τον ξέρουμε

και που κανείς δεν περίμενε.

Τόση σοφία  τόση σοφία είχαμε

ώστε να μη δούμε

         να μη δούμε -ίσως δεν το βλέπουμε ακόμη-

το πιο ακριβό μας δημιούργημα

αυτό που μας κόστισε

                μας κόστισε τόσο ακριβά

                                            ακριβά και τελεσίδικα. 

 

 

 

6

 

Να μάθεις να περιμένεις

και να περιμένεις

πάντα μαθαίνοντας

και πάντα περιμένοντας

να ελπίζεις

και πάντα ελπίζοντας

να περιμένεις

μαθαίνοντας 

την πίκρα.

 

 

 

7

 

Όταν όπως μέσα στη νύχτα το σκοτάδι αναδιπλώνεται

χτυπημένο από λάμψη μακρινής αστραπής

μέσα στη χαμένη ζωή μου  χαμένη μέσα σε πλήθη και λάμψεις

ήρθε ένα φως μακρινό με τη δύναμη του τέλους

να σημάνει την αρχή της ζωής μου που πέθανε και πάλι ξανάζησε

έτοιμη πάντα για τους μεγάλους θανάτους που μας οδηγούν σταθερά

στην κοίτη εκεί που όλα τελειώνουν και όλα αρχίζουν.

 

Κ’ έτσι είδα ξανά το εξαίσιο θέαμα

την ωραία πομπή που δεν ήταν παρά γλώσσες φωτιάς

μιας φωτιάς που καιγόταν και ξανάναβε από τον εαυτό της

και προχωρούσε περήφανη και σημαντική

πάντα ενάντια στον άνεμο των άστρων

που στροβιλίζοντας μέσα στο πρώτο χάος

βυθιζόταν μέσα στη χοάνη της μεγάλης νύχτας

που ήταν η ίδια η ψυχή μου.

 

Πώς να μείνω αδιάφορος σ’ αυτή την πύρινη σύγκρουση

καμωμένη από τα στοιχεία μου  στοιχεία ονείρου και προσμονής;

Ήμουν εγώ η χοάνη και ο αστρικός άνεμος

ήμουν εγώ η σύγκρουση λίγο πριν από την σύγκρουση

και η φωτιά και η πορεία και η απουσία και το κενό

έτσι που στο τέλος δεν ήμουν τίποτα

όμως ένα τίποτα μεγαλειώδες

πολύ περισσότερο μεγαλειώδες από χίλιους θανάτους ενωμένους

παντοδύναμους και υπέροχους

καθώς σφραγίζουν με την αιμάτινη βούλα τους

το γαλάζιο αιδοίο της ζωής έτοιμο πάντα

να δεχτεί το κοντάρι του ήλιου που είναι ο άλλος εαυτός μου.

 

Δεν είδα τίποτα  δεν έμαθα τίποτα  δεν ξέχασα τίποτα

απ’ όλα τα τίποτα ξαναφτιάχνω τώρα το καινούριο μου πρόσωπο

θα ‘ναι κι αυτό ένα καινούριο τίποτα  όμως τίμιο

σαν το ψωμί που πετούν στα σκυλιά των μεγάλων δρόμων

μια στιγμή πριν συντριβούν στους τροχούς

και θα μείνουν ανάσκελα και τυμπανιαία αφού σπαράξουν

για λίγο ή για πολύ όμως αυτό δεν έχει σημασία

αφού το ψωμί έγινε αίμα εγώ έγινα αίμα

και με στεγνώνουν οι τροχοί και το χώμα και ο άνεμος

των μεγάλων φορτηγών που προχωρούν σταθερά και αδιάφορα

εφοδιάζουν με αυταπάτες και πτώματα τους αδιάφορους διαβάτες

της νεκρής εποχής μας.

 

 

Τέλος σε είδα.

Ήσουν πάντα εσύ πάντα πρώτη και τελευταία.

Ήσουν ο θάνατος ακριβώς για να σβήσουν όλα

και να γραφτεί ξανά το άλφα και το βήτα

όμως μ’ ένα καινούριο νόημα πρωτόφαντο άγνωστο και απειλητικό

που να αμφισβητεί οριστικά όλα όσα είδαμε και δεν είδαμε

όσα μάθαμε και θα μάθουμε και προπαντός όσα ξεχάσαμε για πάντα

τόσο πολύ τόσο βαθειά και τόσο πικρά που έγιναν η μνήμη μας η μοναδική

η μνήμη των βουνών μας σκεπασμένη με θυμάρια και σκίνα

φωλιές φιδιών φιδιών με σταχτιές βούλες πάνω στα πράσινα λέπια

που τόσο μοιάζουν με τις άγραφτες λέξεις γεμάτες σκοτεινά νοήματα

έτοιμα να συλλάβουν την έννοια αγάπη εντούτοις ασύλληπτη

άχρωμη άοσμη άφαντη και συγκλονιστική.

 

Ήρθες εσύ και εντούτοις ήσουν η ίδια

όπως θα ήσουν αν δεν ήσουν εσύ

όπως ακριβώς ήσουν τότε που σε γνώρισα

και τότε που δεν σε γνώρισα

και δεν θα σε γνωρίσω ποτέ

γιατί σε ξέρω γιατί σε ήξερα και σε ξέχασα για πάντα

για να μείνεις για πάντα στη μνήμη μου

φωτεινή απουσία και πόνος.

 

Και όλα αυτά έγιναν η μεγάλη πληγή

μεγάλη σαν κόκκινη πεδιάδα

με χώμα σκληρό αργιλώδες αιμάτινο

με ελάχιστη βλάστηση βασανισμένη από τον μεγάλο δυτικό άνεμο

δηλαδή τον άνεμο της μεγάλης δύσης

που σταθερά δολοφονεί τους ήλιους και τους αθώους

αυτούς που όπως εγώ έμειναν με τα μάτια ορθάνοιχτα

μαγεμένα στο γαλάζιο στο κόκκινο και στο πορτοκαλί

περιμένοντας μάταια τα χρώματα να μιλήσουν

ή να τραγουδήσουν ή να σιωπήσουν για πάντα

δημιουργώντας τη Συμφωνία της Σιωπής

με μελωδίες από σιωπή

ρυθμούς και αρμονίες από σιωπή και δακρυσμένα πεντάχορδα.

 

Και τότε πάνω στην πεδιάδα του αιμάτινου ήχου μου

ζεμένο σε χίλια βόδια

ήρθε το αλέτρι που έχει το σχήμα της απουσίας σου

και περνά και ξαναπερνά με σχίζει και με ανασκαλεύει

ως τα ύστατα της αίσθησης και της μη αίσθησης

έτσι που όλα αλλάζουν η βλάστηση γίνεται ένα με το χώμα

για να δεχτεί το σπόρο του πρώτου δέντρου

αυτού που θα γεννήσει τον πρώτο καρπό

και θα θρέψει τον πρώτον άνθρωπο

και την πρώτη γνώση.

 

Σε λένε αγλάισμα.

 

Και ίσως ποτέ να μη μάθεις αυτό που ήξερες πάντα

γιατί ακριβώς το ήξερες πριν την αρχή του

και θα το ξέρεις πάντα μετά το τέλος του

και ούτω καθ’ εξής εις τους αιώνας των αιώνων.

 

 

 

 

 

 

 

 

ΔΕΙΤΕ/ΑΚΟΥΣΤΕ/ΔΙΑΒΑΣΤΕ

ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ
  • www.mikis-theodorakis.org

    Επίσημη ιστοσελίδα για τον Μίκη Θεοδωράκη του Guy Wagner

  • digma.mmb.org.gr

    Το αρχείο του συνθέτη από τη Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος Λίλιαν Βουδούρη

  • mikistheodorakisorchestra.gr

    Η επίσημη ιστοσελίδα της Ορχήστρας «Μίκης Θεοδωράκης»

  • www.mikisguide.gr

    «Μίκης Θεοδωράκης - ΟΔΗΓΟΣ», Παγκρήτιος Σύλλογος Φίλων Μίκη Θεοδωράκη

CREATED BY GRAVITY
522 Origin Connection Time-out

522 Origin Connection Time-out

cloudflare-nginx