Απόσπασμα από το βιβλίο του Μ. Θεοδωράκη Άξιος Εστί (σελ 926-931) με θέμα

Σαν αποτέλεσμα του πανελλαδικού ξεσηκωμού για την υπεράσπιση της Ελληνικότητας και την καταδίκη αυτής της προληπτικής για την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού ενέργειας, η Κυβέρνηση  Καραμανλή υποχρεώθηκε να αποσύρει το βιβλίο της κ. Ρεπούση, το δε εκλογικό σώμα τιμώρησε βαριά την υπεύθυνη Υπουργό - αξιολογότατη κατά τα άλλα - με την άρνησή του να την ψηφίσει και να τη θέσει έτσι εκτός Βουλής...

Όμως παράλληλα βαριά σύννεφα άρχισαν να σκεπάζουν τον εθνικό, κοινωνικό και πολιτικό ορίζοντα με τις προκλήσεις των βορείων γειτόνων μας (Σκόπια, Αλβανία) και με την απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να ξεκινήσει έναν έντονο προεκλογικό αγώνα ζητώντας άμεσα εκλογές με στόχο την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας. Την περίπτωσή του θα την χαρακτήριζα σαν « φαινόμενο» αν σκεφτεί κανείς από πού ξεκίνησε και που έφτασε μέσα σε δύο μόλις χρόνια. Μιας και το χαμηλό του προφίλ τον είχε κατατάξει μέσα στη συνείδηση των ίδιων των στελεχών και οπαδών του ΠΑΣΟΚ σε στέλεχος δεύτερης κατηγορίας.

Συνέβησαν όμως γεγονότα πρωτοφανή, που αιφνιδίασαν τους πάντες όπως λ.χ. η απόφαση του Κ. Σημίτη να τον... χρίσει διάδοχό του και η απαίτηση του ίδιου να τον ψηφίσει η βάση, δηλαδή ένα εκατομμύριο οπαδοί που έσπευσαν να το κάνουν καθιστώντας τον στην ουσία Μονάρχη μέσα στο ίδιο του το κόμμα, βλέποντας - ορθά εκ των υστέρων - ότι ήταν η μοναδική λύση για να ηττηθεί  ο παντοδύναμος Κ.Καραμανλής.

Όπως θα διαπιστώσει κανείς διαβάζοντας το παρόν βιβλίο και πιο πολύ το « ΧΡΕΟΣ», όλες οι επιλογές και οι κινήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου μπορούν να εξηγηθούν εκ των υστέρων, αν διαπιστώσει κανείς ότι όλες απέβλεπαν σε ένα και μόνο στόχο : τη δημιουργία του ΠΑΣΟΚ.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου έφτιαξε αυτό το νέο κόμμα στηριζόμενος στα οργανωτικά πρότυπα των ΚΚ. Δηλαδή Πρώτον : Κεντρική Επιτροπή, Πολιτικό Γραφείο, Γραμματεία (Γενικός Γραμματέας). Δεύτερον : Ισοβιότητα. Το κόμμα έρχεται για να μείνει, γιατί μόνο αυτό εκφράζει την ιστορική αναγκαιότητα και τα πραγματικά συμφέροντα του λαού. Και Τρίτον : οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις χωρίζονται στις αντιδραστικές που είναι αντίθετες με τα συμφέροντα του λαού και στις « συμμαχικές» που εκφράζουν συγγενικά κοινωνικά στρώματα και που όμως ο μόνος τρόπος που τους δίνει το δικαίωμα να υπάρχουν είναι να υποστηρίζουν την κυρίαρχη πολιτική δύναμη που έχει την ιστορική εντολή να επωμίζεται την ευθύνη της Εξουσίας. Μπορεί ακόμα να συμμετέχουν σε ένα κοινό Μέτωπο μαζί της με τον όρο ότι αναγνωρίζουν τον πρωτοπόρο ιστορικό της ρόλο. Δημιουργώντας αυτό το οργανωτικό κέλυφος κατόρθωσε να το προσαρμόσει στις αστικές πολιτικές παραδόσεις και κυρίως στο χαρακτήρα του νεοέλληνα που διψά για προσωπική επιτυχία, εξασφάλιση, προβολή, οικονομική άνεση και κοινωνική άνοδο. Ένα μέρος του προερχόμενο από την Αριστερά είτε επηρεασμένο από τις ιδέες της πίστευε συγχρόνως στην πρόοδο και στην κοινωνική αλλαγή φοβούμενο να ενταχθεί στην Αριστερά λόγω των διώξεων που υπέστη στο παρελθόν αλλά και την υποβάθμισή της λόγω της διάσπασης της και μάλιστα μέσα στη νέα βασικά αντικομουνιστική εθνική πραγματικότητα, όπου κυριαρχούν οι δυνάμεις που με τη βοήθεια των ξένων έχουν το επάνω χέρι.

Αυτό το κοινωνικό αμάλγαμα εγωισμού και αλτρουισμού - συντηρητισμού και προοδευτισμού ο Ανδρέας Παπανδρέου το συνδύασε εφαρμόζοντας για τους πρώτους την πελατειακή (ρουσφετολογική) πολιτική των αστικών κομμάτων ενώ για τους δεύτερους κατέφυγε σε μια ρητορεία με συνθήματα που ξεπερνούσαν σε επαναστατικότητα τις πολιτικές της Αριστεράς.

Και ενώ τα κομουνιστικά κόμματα στηρίζονταν επάνω στην ιδεολογική αυτοθυσία, ωριμότητα και αφοσίωση των μελών τους, ο Ανδρέας Παπανδρέου στηρίχτηκε επάνω στο κυρίαρχο γνώρισμα των σύγχρονων Ελλήνων ψηφοφόρων, δηλαδή στο προσωπικό συμφέρον. Η ευκαιρία να κάνει πράξη τις προθέσεις του αυτές ήρθε με την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας στα 1981. Στο μεταξύ είχε φροντίσει εφαρμόζοντας μια ακραία αντιδεξιά ρητορική και πρακτική να δαιμονοποιήσει τη Νέα Δημοκρατία, ώστε να μην έχει στο μέλλον ανάγκη να την εξοντώσει βιολογικά |(όπως σε άλλες περιπτώσεις). Του αρκούσε να την εξουδετερώσει στα μάτια των οπαδών του και των οπαδών της Αριστεράς ηθικά και πολιτικά, ώστε τελικά να πείσει ότι η παράταξη αυτή που με το 35% των ψηφοφόρων ήταν η μόνη που θα μπορούσε να διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία είναι « εχθρός του λαού» και επομένως όχι μόνο αντιδραστική, αντιλαϊκή αλλά και επικίνδυνη. Σε πρόσφατη συνέντευξη του στο Βήμα (24.09.2010) ο Θ.Πάγκαλος διακήρυξε ότι η Δεξιά έχει τη διαφθορά στο DNA της. Με άλλα λόγια το 35% του ελληνικού λαού είναι φυλετικά κατώτερο. Δύο διαφορετικές φυλές μέσα στην ίδια χώρα : η μία ανώτερη και η άλλη κατώτερη. Εξ' ου και το αβυσσαλέο μίσος που με συνοδεύει όταν σε δύο περιπτώσεις (Καραμανλής  - Μητσοτάκης ) θέλησα να δώσω το χέρι μου στους « εβραίους»!

Όταν λοιπόν με τα ακραία επαναστατικά συνθήματα με στόχο τόσο την ελληνική όσο και τη διεθνή «αντίδραση», ΗΠΑ, Ευρώπη, ΝΑΤΟ σε συνδυασμό με ένα πρόγραμμα ριζικών αλλαγών σε όλους τους τομείς της εθνικής ζωής κατέκτησε την κυβέρνηση (έχοντας στο πλευρό του και τα δύο κόμματα της Αριστεράς), έβαλε ως επόμενο στόχο την κατάκτηση του Κράτους, των Συνδικάτων και των ΔΕΚΟ τοποθετώντας σ' αυτά κατά μάζες τους ψηφοφόρους - οπαδούς. Παράλληλα ευτύχησε να είναι αυτός ο διαχειριστής του Πρώτου Ευρωπαϊκού Πακέτου Ντελόρ, το οποίο προοριζόταν για την αναδιάταξη, εκσυγχρονισμό και ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας και το οποίο μετέτρεψε σε όργανο διείσδυσης στις συντηρητικές τάξεις των αγροτών με την μορφή ειδικών επιδομάτων, κάθε μορφής συντάξεων και γενικά μιας πολιτικής που έφερε στα χωριά τα πάνω κάτω μεταθέτοντας το μονοπώλιο των προνομίων της εξουσίας στη δεξιά σε μονοπώλιο προνομίων που εκπορευόταν τώρα και από την Πασοκική εξουσία. Έχοντας πια στη διάθεσή του τους πακτωλούς των κρατικών αλλά και των ευρωπαϊκών πακέτων στήριξης, είχε τη διορατικότητα αντί να ανταμείβει μ'  αυτά με κάθε είδους και ύψους χαριστικά οικονομικά προνόμια μόνο την μειοψηφία των υψηλών στελεχών, όπως έκανε η Δεξιά, να τα κατανέμει σε όλη τη βάση των οπαδών ψηφίζοντας νόμους που προέβλεπαν ειδικά οικονομικά οφέλη κυρίως σε Οργανισμούς Δημοσίου Δικαίου (ΔΕΗ. ΟΤΕ, ΟΣΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΡΤ, κλπ.) από τους οποίους εξαρτάται η ομαλή λειτουργία του Κράτους δημιουργώντας έτσι μια μεγάλη και συνεχή οικονομική αιμορραγία σε βάρος του κοινωνικού συνόλου συντελώντας παράλληλα στη διόγκωση του δημόσιου χρέους.

Τελικά με τους διορισμούς και την παντός είδους προνομιακή αντιμετώπιση δημιούργησε ένα νέο είδος φανατικών οπαδών, πού πιο πιστών και αποτελεσματικών από εκείνους των ΚΚ δεδομένου ότι τα προνόμια που απόκτησαν και που τους διαφοροποιούσαν από τους υπόλοιπους Έλληνες ικανοποιούσαν απολύτως το σύγχρονο Έλληνα όπως τον είχαν διαμορφώσει οι καινούργιες μετά το 1974 οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες. Που τον ήθελαν να νοιώθει από τη μια μεριά σιγουριά και άνεση, ενώ από την άλλη του δημιούργησαν την αίσθηση ότι ανήκει στην πρόοδο και εξυπηρετεί καλλίτερα από κάθε άλλον τα συμφέροντα του λαού.

Έμεναν όμως δύο εκκρεμή θέματα : Το πρώτο, τα συνθήματα και το δεύτερο, ο απόλυτος έλεγχος της κοινής γνώμης, δηλαδή ο έλεγχος των ΜΜΕ. Για το πρώτο τα κατάφερε γρηγορότερα και ευκολότερα από ό,τι θα περίμενε κανείς. Η Ελλάδα δεν έφυγε από την Ευρώπη αλλά έμεινε για να την βελτιώσει! Κάθε φορά που ο πρωθυπουργός γύριζε από κάποια σύσκεψη, οι εφημερίδες γέμιζαν με τους πύρινους λόγους του εναντίον των « αντιδραστικών κύκλων» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ανάμεσα σε αυτούς συμπεριλαμβάνονταν και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, γι' αυτό και το ΠΑΣΟΚ δεν συμμετείχε στην ομάδα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών έως ότου ο γιός του έγινε Πρόεδρός τους!

Όσο για το ΝΑΤΟ και τις Βάσεις, συνεχώς φεύγαμε ενώ μέναμε και συνεχώς τις διώχναμε ενώ τις κρατούσαμε, ωσότου και οι πιο ακραίοι σε επαναστατικότητα οπαδοί « μπήκαν στο νόημα» αρκούμενοι στα προνόμια που τους προσέφερε η θέση τους σ' ένα «κόμμα εξουσίας». Και μάλιστα μιας εξουσίας που κατά το πρότυπο των λενινιστικών κομμάτων ήταν επιφορτισμένο ιστορικά να υπερασπίζεται, μόνο αυτό, τα συμφέροντα του λαού εις το διηνεκές...

Όσο για τα ΜΜΕ, δεν τους έφτανε το μονοπώλιο (που είχαν τότε) της Κρατικής  Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης. Τους ενοχλούσε ακόμα και ο φιλικός τύπος (ΒΗΜΑ,ΝΕΑ,ΕΛ/ΤΥΠΙΑ,ΕΘΝΟΣ,ΑΥΡΙΑΝΗ), που ξέφευγε κατά καιρούς από τον απόλυτο έλεγχο τους. Έτσι προέκυψε το σκάνδαλο Κοσκωτά, δεδομένου ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου τον χρησιμοποίησε σαν όργανο για τη δημιουργία μιας υπερεφημερίδας που θα έσβηνε όλες τις άλλες και θα είχε τον απόλυτο έλεγχο της.

Συσπειρωμένες οι θιγόμενες εφημερίδες κατέφυγαν στη λάσπη δημιουργώντας αυτές το «βρώμικο ΄89», για το οποίο ο φίλος και συνεργάτης μου Λευτέρης Παπαδόπουλος αφιέρωσε ειδικό βιβλίο παραβλέποντας ότι ο ίδιος ήταν συνεργάτης των ΝΕΩΝ απ' όπου εκτοξεύονταν φαρμακερά βέλη εναντίον του Ανδρέα προσωπικά. Για την Αριστερά και ιδιαίτερα για μένα το οικονομικό όσο και το ερωτικό μέρος του σκανδάλου δεν είχε τόση σημασία όσο το πολιτικό. Δεδομένου ότι από τον καιρό ακόμα της δικτατορίας ο Ανδρέας εξέφραζε ανοιχτά το θαυμασμό του για τις μορφές της  κομματικής εξουσίας τις κομουνιστικές όσο και τις αραβικές τύπου Σαντάμ, Καντάφι κλπ. Με την πυραμιδική τους δομή όπου στη κορυφή ο Γενικός Γραμματέας ή ο Πρόεδρος κατέχει ισοβίως την απόλυτη εξουσία. Γι' αυτό και με τον Κοσκωτά, με τον αιφνίδιο και ύποπτο πλουτισμό, ήθελε να ολοκληρώσει την δική του πυραμίδα με τον πλήρη έλεγχο της κοινής γνώμης, δηλαδή ένα βασικό γνώρισμα των ολοκληρωτικών καθεστώτων.

Τελικά αυτός ο ενδοοικογενειακός πόλεμος έληξε με συμβιβασμό που τον διαδέχθηκε η απόλυτη υποταγή των εφημερίδων στον Ανδρέα Παπανδρέου μετατρεπόμενα σε φανατικά φερέφωνα της πολιτικής του.  

Αυτή την εικόνα του απόλυτου θριάμβου με την επιβολή ενός πρωτότυπου διεθνώς κομματικού μορφώματος, το οποίο συνδύαζε τις λενινιστικές αρχές ως προς τη δομή και τον «ιστορικό ρόλο»  μιας και εστέφετο ως ο αποκλειστικός εκπρόσωπος των συμφερόντων του λαού και αποκλειστικός εκφραστής της προοδευτικότητας και επομένως το δικαίωμα της επ' αόριστον διακυβέρνησης, με την ταυτόχρονη προσαρμογή του κι αποδοχή του από το αστικό - καπιταλιστικό σύστημα τόσο το εσωτερικό όσο και το διεθνές (ΗΠΑ,ΝΑΤΟ Ευρώπη), αυτή λοιπόν την εικόνα του θριάμβου την απειλούσε η αναγκαιότητα του σεβασμού στη συνταγματική νομιμότητα με την ύπαρξη των πάγιων δομών του αστικού συστήματος, Πρόεδρος Δημοκρατίας, Βουλή, Εκλογές λόγω του κινδύνου της επανόδου στην εξουσία του μοναδικού μαζικού κόμματος, της ΝΔ αλλά και των ενοχλήσεων από την ύπαρξη μιας διασπασμένης Αριστεράς που όμως εξακολουθούσε να επηρεάζει τα προοδευτικό μέρος των οπαδών του.
Ο στόχος για τη συνέχεια του μονοπωλίου της εξουσίας επιτεύχθηκε σε μεγάλο βαθμό (1981-90,1993-2004 και τώρα 2009 έως πότε; ) με δύο διαλείμματα, όπου ο κίνδυνος προήλθε, όπως το φοβόταν, από τη ΝΔ που κατέκτησε τη κυβερνητική (μονάχα) εξουσία σε δύο περιόδους, την πρώτη με τον Κ.Μητσοτάκη (1990-93) και τη δεύτερη με τον Κ.Καραμανλή (2004-2009).

Σε αυτά τα δύο χρονικά διαλείμματα ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ φανατίστηκε ακόμα περισσότερο, δεδομένου ότι είχε πλέον πειστεί ότι αυτός είναι ο ιστορικά νόμιμος για να εκπροσωπεί μονοπωλιακά τα συμφέροντα και την πρόοδο του λαού. Στο μεταξύ στη χορεία των δυνάμεων κρούσης που διέθετε όπως είδαμε το ΠΑΣΟΚ (Κράτος, ΔΕΚΟ, Συνδικάτα, Τύπος) ήρθε να προστεθεί και το απόλυτο όπλο της τηλεόρασης, που ταυτόχρονα δημιούργησε τις λεγόμενες διαπλεκόμενες δυνάμεις, δηλαδή τη σχέση των Μεγαλοϊδιοκτητών που συνάμα ήσαν επιφανείς εκπρόσωποι του Κεφαλαίου με ευαίσθητους τομείς της εθνικής οικονομίας όπως τα Δημόσια Έργα και οι Τηλεπικοινωνίες. 

Έτσι εξασφαλίστηκε η συμπόρευση του λενινιστικού κόμματος με την οικονομική ολιγαρχία, η οποία σε αντάλλαγμα προς τις οικονομικές διευκολύνσεις προσέφερε στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ τον απόλυτο έλεγχο στα ιδιόκτητα από αυτή ΜΜΕ που του εξασφάλισαν το αποκλειστικό προνόμιο της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης και του πολιτιστικού γίγνεσθαι και της συμμόρφωσης τους στις αντιλήψεις, πεποιθήσεις, επιταγές και συμφέροντα του κυρίαρχου κόμματος.

Με τον τρόπο αυτό δηλαδή με αυτή τη συντριπτική «δύναμη πυρός» από τη μια πλευρά και την ουσιαστική περιθωριοποίηση της πάντοτε διηρημένης Αριστεράς (που όμως και αυτή διακατεχόταν από το ίδιο αντιδεξιό σύνδρομο), ήταν τελικά εύκολο για το ΠΑΣΟΚ να ξεσηκώνει ένα συνεχές τσουνάμι αντιδράσεων με στόχο την παράλυση της οικονομίας, των ΔΕΚΟ και του Κρατικού Μηχανισμού και το σταμάτημα της ίδιας της ζωής με τις συνεχείς κινητοποιήσεις και απεργίες (στα 1991 απεργούσαν και έκλεισαν όλα τα Σχολεία του Κράτους) και έτσι με τη συνεχή καταπόνηση, τη φθορά να οδηγεί τελικά στην πτώση των κυβερνήσεων της ΝΔ, η οποία εντούτοις εκμεταλλευόμενη ορισμένα αναπόφευκτα λάθη κατόρθωσε να υποκλέψει προσωρινά τη διακυβέρνηση της χώρας χωρίς όμως να πετύχει και στις δύο περιπτώσεις τον ουσιαστικό έλεγχο του δημόσιου τομέα (Κράτος και ΔΕΚΟ) που ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για να παραχθεί κυβερνητικό έργο.

Με την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου πραγματοποιείται τώρα ένα τεράστιο άλμα με την πλήρη και ολοφάνερη ευθυγράμμιση του ΠΑΣΟΚ ως προς τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ, το ΔΝΤ και το σκληρό τραπεζικό πυρήνα της Ευρώπης.

Έτσι η καθαρά αντιδραστική, καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική πολιτική που εκπορεύεται από το σκληρό πυρήνα της στρατηγικής των ΗΠΑ, η οποία στη γειτονιά μας αφού κατέστρεψε τη Γιουκοσλαυία προσχώρησε στη προσπάθεια σαλαμοποίησης του χώρου με τη δημιουργία του Κοσσόβου, ενώ παράλληλα επιδιώκει την εχθρική περικύκλωση της χώρας μας με την αναζωπύρωση των εθνικισμών στην Αλβανία και στα Σκόπια, σε συνδυασμό με την ολόπλευρη ενίσχυσή τους και ουσιαστική συμπόρευση στα επεκτατικά τους σχέδια με στόχο την εδαφική μας ακεραιότητα.

Παράλληλα επιδιώκει την ανάδειξη των εθνικιστικών τάσεων μέσα σε υπαρκτές και ανύπαρκτες μειονότητες στην Ελλάδα. Ακυρώνει τη σύμβαση με την Ρωσία για τον αγωγό απαγορεύοντας κάθε νέο άνοιγμα προς τη χώρα αυτή ανεξάρτητα αν μας ωφελεί ή όχι. Προσφέρει διέξοδο στην απομόνωση του Ισραήλ και μας υποχρεώνει να διαθέσουμε τους ουρανούς μας στα επιθετικά του σχέδια εκθέτοντας την πατρίδα μας στη μνήμη των Ιρανών που δεν ξέρουμε πως θα αντιδράσουν. Ως προς την Κύπρο υπενθυμίζω ότι ο Γιώργος Παπανδρέου υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν, που αποτελεί μόνιμο στόχο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ και ζωτικό κρίκο όπως φαίνεται, στα επιθετικά σχέδια τους (μαζί με το Ισραήλ) στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Και τέλος μας επιβάλλουν την απόλυτη συμμόρφωση στους στόχους της παγκοσμιοποίησης, η οποία εκτός των άλλων απαιτεί την κατάλυση των εθνικών ιδιαιτεροτήτων, ιστορίας, παραδόσεων και πολιτισμού και τη διάλυση κάθε είδους συλλογικότητας εθνικής, πολιτιστικής, θρησκευτικής και ταξικής, προκειμένου να μας μεταβάλει σε ένα καταφοβισμένο, εξαθλιωμένο σύνολο μονάδων, ατόμων, ιδιωτών, αδύναμων και ανυπεράσπιστων μονάδων, ώστε να εμπεδωθεί ευκολότερα η Νέα Τάξη που αποτελεί το στρατηγικό στόχο της νέας ιμπεριαλιστικής πολιτικής, όπως διαμορφώνεται από τα διεθνή κέντρα εξουσίας γύρω από την κυρίαρχη ηγεμονία των ΗΠΑ.

Η χώρα μας για διάφορους λόγους έχει από καιρό μπει στο στόχαστρο αυτών των συνενωμένων δυνάμεων, όπως τις είδαμε να εκδηλώνονται καθαρά στη προσπάθεια κατασυκοφάντισης και εξευτελισμού της χώρας μας με πρόσχημα τις οικονομικές μας δυσκολίες που θα μπορούσαν να λυθούν όπως και στο παρελθόν από εμάς τους ίδιους. Όμως η διεθνής συνωμοσία εναντίον μας στόχευε καθαρά στην υπαγωγή μας στον απόλυτο έλεγχο των διεθνών οργανισμών όπως είναι το ΔΝΤ και οι ευρωπαϊκές τράπεζες.
Στο μεταξύ είχε εξασφαλισθεί η κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ, του οποίου η θεαματική μετάλλαξη σε υποστηρικτή της Νέας Τάξης με όλα τα επακόλουθα επέτρεπε σ' έναν Έλληνα πρωθυπουργό να παραδεχθεί ότι είμαστε υποχρεωμένοι να εκχωρήσουμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας στους ξένους χωρίς να υπάρξουν αξιοσημείωτες αντιδράσεις, οπότε ο δρόμος ήταν πλέον ανοιχτός για την πλήρη παράδοση του πλέον νευραλγικού παράγοντα μιας χώρας, της εθνικής οικονομίας στον απόλυτο έλεγχο των ξένων.

Όμως ποιών ξένων; Στους εκπροσώπους μιας πολιτικής και στρατηγικής που είτε ονομάζεται παγκοσμιοποίηση είτε Νέα Τάξη, αποτελεί το μεγαλύτερο κίνδυνο από όσους γνώρισε έως σήμερα η ανθρωπότητα για την ανεξαρτησία, την ελευθερία, την πρόοδο και την ευτυχία των λαών.

Πράγματι τουλάχιστον έως σήμερα αυτή η νέα εισβολή χάρη στην ευνοϊκή ουδετερότητα του ΠΑΣΟΚ έχει περάσει χωρίς ουσιαστικές αντιδράσεις, ενώ σε περίπτωση που την ευθύνη θα είχε λ.χ. η ΝΔ τότε θα καίγονταν κυριολεκτικά η χώρα από τις εκατοντάδες χιλιάδες των συνενωμένων δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς εναντίον της αντιδραστικής Δεξιάς και των διεθνών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Επομένως οι προσωπικές μου παρεμβάσεις που με ορισμένα χαρακτηριστικά δείγματα από αυτές σκοπεύω να κλείσω αυτό το κεφάλαιο, έχουν μεν υπόψιν τους αυτόν τον δυσμενέστατο για τον ελληνικό λαό συσχετισμό δυνάμεων, όμως ταυτόχρονα στηρίζονται στην πεποίθησή μου ότι οι περισσότεροι Έλληνες, συμπεριλαμβανομένων και των οπαδών του ΠΑΣΟΚ, θα εμπνευσθούν τελικά από τις ελληνικές παραδόσεις, που σε κάθε περίπτωση απορρίπτουν την επιβολή του λεγόμενου « δίκαιου του ισχυρότερου» και που σε ακραίες περιπτώσεις αντιδρούν με όλες τους τις δυνάμεις. Ίσως να μην έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα το εύρος και το βάθος της καταστροφής που επιχειρείται αυτή την ώρα στην πατρίδα και το λαό μας επηρεασμένοι από την προπαγάνδα που εκπορεύεται με μεγαλύτερη ακόμα ένταση από τα ΜΜΕ και το σκληρό πυρήνα του ΠΑΣΟΚ. Φτάνω ακόμα στο σημείο να ελπίζω και να εύχομαι ότι ούτε ο βασικός υπεύθυνος Γιώργος Παπανδρέου να μην έχει αντιληφθεί την παγίδα στην οποία έχει πέσει παρασύροντας όσους τον εκτιμούν και τον πιστεύουν και μαζί τους όλη τη χώρα. Το μόνο που μπορώ να ελπίζω αυτή τη στιγμή είναι να βρεθεί εκείνη η λύση που θα στοιχήσει λιγότερο στο Λαό μας.