Αλέξης Τσίπρας και Νίκος Κοτζιάς - του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τρόμαξα βλέποντας την ανυπόκριτη χαρά στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού, καθώς συναντούσε τον Παυλόπουλο να του ανακοινώσει τη συμφωνία για το όνομα της πΓΔΜ.

 

Ο άνθρωπος δεν ξέρει ούτε τι κάνει, ούτε τι θα συμβεί στη χώρα, στην αριστερά και στον ίδιο, εξαιτίας όσων κάνει! Βάζει τώρα το κόμμα του, μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσει τους Αμερικανούς, σε μετωπική σύγκρουση με τη δύναμη του ελληνικού εθνισμού, την ίδια ακριβώς που τον ανέβασε την εξουσία και δημιουργεί τις προϋποθέσεις, ρίχνει τα σπέρματα για να πάμε σε εμφύλιο, έστω και χαμηλής έντασης, ιδίως με τον τρόπο που επιχειρεί να παρακάμψει τη Βουλή και τον ελληνικό λαό σε ένα τέτοιο κρίσιμο θέμα.

 

Τον Τσίπρα τον διακρίνει ο πιο επικίνδυνος συνδυασμός ιδιοτήτων που μπορεί να έχει άνθρωπος: τεράστια φιλοδοξία και φιλαρχία και εξίσου τεράστια σύγχυση.

 

Τέτοια και άλλα χαρακτηριστικά που έχει ο Τσίπρας, είχε και ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και χωρίς αυτά θα ήταν αδιανόητη η απότομη, χαοτική κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ.

 

Αμφότεροι ήταν άριστοι στην τακτική και νούλες στη στρατηγική. Η τακτική τους ικανότητα τούς επέτρεπε τελικά να ξεπερνάνε εμπόδια που θα σταμάταγαν κάποιον άλλο και, σταματώντας τον, θα τον προστάτευαν. Η θεμελιώδης πολιτική εκπαίδευση ήταν σε ανάλογους μηχανισμούς, το ΚΚΣΕ και την ΚΝΕ αντίστοιχα. Έχοντας θητεύσει εκεί μέσα, ήξεραν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο να προσπερνάνε τα εμπόδια που τους έθεταν, τις «ασφαλιστικές δικλείδες» αυτών των μηχανισμών. Η μεγάλη εξυπνάδα σε αυτόν τον τομέα, σε συνδυασμό με τη βλακεία σε άλλους, τους επέτρεψε να μετατραπούν σε ιδανικούς αυτόχειρες, έξυπνους πυραύλους, ικανούς να διεισδύσουν στο βάθος των δομών που ηγούντο, και υποτάσσοντας την πολιτική του σε εχθρικές δυνάμεις, να τους ανατινάξουν εκ των έσω, με τρόπο που θα ήταν αδύνατο σε οποιονδήποτε εξωτερικό εχθρό.

 

Αυτό ολοκληρώθηκε με το ΚΚΣΕ, είναι σε εξέλιξη ακόμα με την ελληνική «Αριστερά» και «Κεντροαριστερά». Τα εισαγωγικά μπαίνουν γιατί πλέον δεν μπορούμε να θεωρήσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως και προ πολλού το ΠΑΣΟΚ, ως αριστερές ή κεντροαριστερές δυνάμεις.

 

Και οι δύο τους χαρακτηρίζονταν επίσης από βαθειά άγνοια των σοβαρών προβλημάτων που αντιμετώπιζαν οι δομές των οποίων ηγούντο, επομένως των συνεπειών των αποφάσεών τους και των κινδύνων που θα απειλούσαν εν τέλει τους ίδιους.

 

Και ο δύο τους όπως είπαμε είχαν πάρει την κύρια πολιτική τους εκπαίδευση στους μηχανισμούς Κομμουνιστικών Κομμάτων, όπου τα στελέχη αποφασίζουν για όλα και όπου το παρασκήνιο παίζει τον αποφασιστικό ρόλο, δεν ήταν μαθημένοι και τους ήταν απεχθής η ανοιχτή πολιτική σύγκρουση. Αυτό τους επέτρεπε να αντιμετωπίζουν πολύ εύκολα εσωκομματικούς αντιπάλους, μαζί με τους αντιπάλους όμως ξεφορτωνόντουσαν και σοβαρές αντιρρήσεις και προειδοποιήσεις! Όσο πιο εύκολα αντιμετώπιζαν τους αντιπάλους εντός γηπέδου, τόσο πιο πολύ μεγάλωναν τον εχθρό εκτός γηπέδου.

 

Και οι δύο γνώρισαν πολύ θεαματική και γρήγορη άνοδο, που ταυτιζόταν με κοινωνική άνοδο. Ο επαρχιώτης Γκορμπατσώφ και η Ραίσα, η γυναίκα του, βρέθηκαν ξαφνικά στο πηδάλιο της υπερδύναμης, προσπερνώντας όλη την «ιεραρχία» μπροστά τους. Σα να μην έφταναν αυτά, έγιναν τάχιστα και οι αγαπημένοι των παγκόσμιων μίντια, φορέων της δυτικής κυρίαρχης ιδεολογίας. Τέτοια απότομη άνοδο γνώρισε και ο Τσίπρας. Μια τέτοια πολύ γρήγορη άνοδο είναι ψυχολογικά πολύ δύσκολο να τη διαχειριστεί κανείς, παθαίνει ίλιγγο, ιδίως όταν στερείται πάρα πολλών αναγκαίων προσόντων.

 

Μια τόσο γρήγορη πορεία προς την κορυφή, ιδίως όταν δεν συνοδεύεται από μεγάλα λάθη και πάθη, από μεγάλες αποτυχίες και δυσκολίες, από αυτά που εκπαιδεύουν δηλαδή τον άνθρωπο, οδηγεί συνήθως σε καταστροφή.

 

Για να γίνεις μεγάλος Ηγέτης σε δύσκολους καιρούς, χρειάζεσαι το Ire et Studio, την Οργή και τη Γνώση των Λατίνων, δεν γίνεσαι με εξυπνάδες, ούτε αν σου λείπουν οι γνώσεις, το ηθικό, ψυχολογικό και ηθικό βάθος.

 

Και οι δύο διέθεταν τεράστιο επικοινωνιακό χάρισμα. Αλλά μην έχοντας πολλές δικές τους ιδέες για να το αξιοποιήσουν, κατέληγαν, για να το κρατήσουν, να προσαρμόζονται στην κυρίαρχη ιδέα των Μέσων, δηλαδή την κυρίαρχη κοινωνική ιδεολογία, που νόμιζαν ότι χρησιμοποιούσαν, ενώ τους χρησιμοποιούσε.

 

Η κατάσταση αυτή τους κατέστησε αμφότερους εύκολα χειραγωγήσιμους, οδηγώντας τους στη μητέρα όλων των Λαθών. Να νομίσουν ότι μπορεί να γίνουν φίλοι με την Αυτοκρατορία και να αποσπάσουν στήριξη από αυτή.

 

Το μεγάλο μυστικό όμως της καταστροφικής ικανότητας του Γκορμπατσώφ, του Γιώργου Παπανδρέου και του Αλέξη Τσίπρα είναι άλλο. ‘Όπως κι ο Οιδίποδας, έτσι και αυτού του τύπου οι φαινομενικοί Ηγέτες, δεν ξέρουν, δεν έχουν συνείδηση του τι κάνουν και τι θα τους συμβεί. Αυτό τους επιτρέπει να πηγαίνουν μέχρι το τέλος, αλλά και τους βοηθάει να παραπλανούν, στο μέτρο που η κοινή γνώμη διευκολύνεται να τους πιστέψει.

 

 

Κοτζιάς όπως Σεβαρντνάντζε

 

Άλλη τελείως είναι η κατάσταση με τον Υπουργό Εξωτερικών. Αυτός και ξέρει τι κάνει και γιατί το κάνει. Aυτός μου θυμίζει κάπως τον Υπουργό Εξωτερικών του Γκορμπατσώφ, τον ‘Εντβαρντ Σεβαρντνάντζε.

 

Ως Γραμματέας του Κόμματος και πρωτύτερα υπεύθυνος της Κα Γκε Μπε στη Γεωργία, ο Σεβαρντνάντζε ήταν πολύ σκληρός με τους «αιρετικούς» και πολύ ευλαβής προς τη Μόσχα.

 

Για μας, είχε πει το 1983, τους Γεωργιανούς, ο ήλιος δεν ανατέλλει μόνο από την Ανατολή, ανατέλλει και από το Βορρά! Βρήκε έτσι έναν τρόπο να δείξει ότι είναι πιστός περισσότερο από όσο θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε άλλος.

 

Κάποια στιγμή διαισθάνθηκε που φύσαγε ο άνεμος και ήταν ταχύτατος στη μεταμόρφωση. Δεν ξέρουμε βέβαια αν όντως ενημέρωνε τους Αμερικανούς γα τις θέσεις που θα υποστήριζε στις διαπραγματεύσεις προτού γίνουν, όπως κατηγορήθηκε, ούτε αν είχε υλικά οφέλη από όλα αυτά, αλλά είναι βέβαιο ότι χωρίς τη δράση τη δική του και του Αλεξάντρ Γιάκοβλεφ, θα ήταν πολύ δυσκολότερη η κατάρρευση-αυτοκτονία της ΕΣΣΔ.

 

 

Αποφασισμένος Μαχητής

 

Βλέποντας τον Κοτζιά στη συνέντευξή του στο Κόντρα, την προηγουμένη της συνάντησης Τσίπρα-Παυλόπουλου, τα αισθήματα μου ήταν τελείως διαφορετικά από αυτά που ήταν όταν έβλεπα τον Τσίπρα. (Ειρήσθω εν παρόδω, νομίζω ότι ο Κοτζιάς άσκησε καθοριστική επιρροή στον Τσίπρα, και στο που τελικά οδηγήθηκε, από πολύ νωρίς. Είναι βασικός συντελεστής της καταστροφής Τσίπρα δια της έντεχνης έμπνευσης βαθειά και άσκεφτα φιλοδυτικού προσανατολισμού  από τον νεαρό ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ.)

 

Ο Υπουργός ήταν πλήρης ηρεμίας και αυτοπεποίθησης ενώ επεδείκνυε τη μη επιθετικότητά του εναντίον όσων τον κατηγορούν και τον επικρίνουν.

 

Δεν θα γίνω κακεντρεχής, σαν αυτό το φίλο που μου είπε: “Κι εγώ, αν είχα πίσω μου τη δύναμη και την υποστήριξη του Πάιατ, του Μπόλτον και του Νετανιάχου, θα ξεχείλιζα από αυτοπεποίθηση».

 

Ούτε θα μπω στον πειρασμό να υπενθυμίσω ότι δεν είναι δα και πολύ δύσκολο να διακριθείς σε ένα δημόσιο πολιτικό διάλογο που έχει οργανωθεί ως ποδοσφαιρικός αγώνας ομάδων αποτελούμενων από ιδιοτελείς ανάπηρους, μονόφθαλμοι εναντίον κουτσών. Γιατί αυτό είναι σήμερα και ο ΣΥΡΙΖΑ και η αντιπολίτευση που έχει. Και η κουτσή Μαρία γνωρίζει ότι η χώρα δεν διαθέτει ούτε ένα πολιτικό οργανισμό ελάχιστα άξιο όχι να τη σώσει, να μην την καταστρέφει τουλάχιστο.

 

Ο Υπουργός ήταν ήρεμος γιατί ήξερε μέσα του ότι η Αποστολή Εξετελέσθη. Μπορεί να απέτυχε να λύσει το κυπριακό, ας όψεται η Τουρκία που επιμένει να διατηρείται ως κράτος και ως έθνος, τα κατάφερε όμως να λύσει το άλλο μεγάλο καθήκον που είχαν θέσει ενώπιόν του και ενώπιον του κ. Τσίπρα η Ουάσιγκτων και το ΝΑΤΟ, το Μακεδονικό δηλαδή. Ποιος ξέρει και τι ακόμα σπουδαίος ρόλος να περιμένει τώρα την ακόρεστη φιλοδοξία του Εγώ του, ιδίως αν η Ελλάδα μπει σε νέα, πιο καταστροφικά κεφάλαια του βίου της, που ακόμα δεν ξέρουμε αν και πόσο θα διαρκέσει.

 

Με τις επιτυχίες Κοτζιάς στο μακεδονικό, θα προχωρήσει επιτέλους η επέκταση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Βαλκάνια, ο στραγγαλισμός της Σερβίας, η εκτόπιση της Ρωσίας. ‘Όλα ισάριθμες καταστροφές για τους Έλληνες, τους υπόλοιπους Βαλκάνιους, την Ευρώπη και την Ειρήνη.

 

Εκτός αν κανείς πιστεύει αυτό που είπε ο κ. Κοτζιάς στην τηλεόραση, ότι έτσι θα πάμε μπροστά, δεν θα έχουμε μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλη την Βαλκανική χερσόνησο ανάπτυξη!

 

(Να δούμε τι θα μας προκύψει στο τέλος από τη συστηματική και συνεχιζόμενη διαδικασία αποβλάκωσης του πληθυσμού, στον οποίο πολιτικοί, σχολιαστές και τηλεοράσεις λένε σε όλα τα ζητήματα το ισοδύναμο του «Ο Γάιδαρος πετάει»

 

Βέβαια, ο προσεκτικός ακροατής του κ. Υπουργού, εύκολα θα διακρίνει ότι σε κάθε του δήλωση, να βρίσκει τον τρόπο να δίνει τις διαβεβαιώσεις του στους «αποπάνω».

 

Έτσι και σε αυτή τη συνέντευξη, μας είπε ότι αν δεν δράσουμε αποφασιστικά στα Βαλκάνια, θα μας εκτοπίσουν άλλοι, φιλικές δυνάμεις, όπως η Ιταλία, και … άλλες, όπως η Ρωσία και η Τουρκία. Η Ρωσία είναι εχθρός δηλαδή, κάτι που λέει ομόθυμα όλη η Δύση τώρα, μια θέση όμως που πολύ λίγοι ‘Ελληνες έχουν υιοθετήσει επί … μισή χιλιετία!

 

 

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα

 

Έχουν αποδώσει στους Ιησουίτες την πατρότητα του ρητού «Ο σκοπός αγιάζει τα Μέσα», αν και μάλλον εφεύρεση των αντιπάλων τους ήταν για να τους κατηγορήσουν.

 

Από τα μικράτα του τον κ. Υπουργό τον χαρακτηρίζει η προσήλωση στον σκοπό, χωρίς περιττούς ενδοιασμούς, χωρίς τους δισταγμούς που τόσο συχνά μπερδεύουν τη δράση των αληθινών διανοούμενων και των γνήσιων αριστερών αγωνιστών.

 

Σε αντίθεση με τους «Κούτβηδες», τους διαπαιδαγωγημένους να κάνουν ότι τους ζητάνε, ότι κι αν είναι αυτό, χωρίς να το συζητάνε, έστω κι αν χρειάζεται να στείλουν τον Άρη στον Θάνατο, τον Καραγιώργη στα βασανιστήρια, τον ΔΣΕ, ως «τακτικό στρατό», στη σφαγή στον Γράμμο και στο Βίτσι ή να υπογράψουν Μνημόνια στις λιγότερο δραματικές, όχι και λιγότερο καταστροφικές μέρες μας.

 

Αυτούς δηλαδή που, εντασσόμενοι στους πολιτικούς οργανισμούς, άφησαν στο βεστιάριο της εισόδου, όπως τους ζητήθηκε, την προσωπικότητά τους.

 

«Σούζα στους από πάνω, κλωτσιά στους από κάτω. Τα στελέχη αποφασίζουν για όλα», είναι το δόγμα τους.

 

Την αποφασιστικότητά του ο κ. Κοτζιάς την έδειξε και τη νύχτα της 13ης προς τη 14η Ιουλίου 2015. Φαίνεται δεν πήγαινε ακόμα το χέρι του Τσίπρα να βάλει την υπογραφή του, δίσταζε, καταλάβαινε ότι αυτοκτονεί στην πραγματικότητα, τουλάχιστον ηθικά, πήγαινε όμως μια χαρά το χέρι του κ. Κοτζιά και του κ. Δραγασάκη να τη βάλουνε φαρδιά πλατιά κάτω από το πρώτο έγγραφο της συνθηκολόγησης που έφυγε από την Κυβερνητική Επιτροπή προς τη Βουλή των Ελλήνων. Αυτοί δεν είχαν δισταγμούς. Και ήθελαν πάση θυσία να μείνουν στο πλοίο.

 

Αποπειράθηκα μια σύγκριση ανάμεσα στη πολιτική καριέρα των Υπουργών Εξωτερικών του Γκορμπατσώφ και του Τσίπρα. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στον Σεβαρνάντζε και τον Κοτζιά.

 

Ο πρώτος ήταν ένας κυνικός Σοβιετικός γραφειοκράτης, που πέρασε μια ζωή ήρεμης απόλαυσης, που την διέκοπτε μόνο η σκληρή φροντίδα του απαράτσικ για να διατηρήσει την εξουσία του, υπηρετώντας το σύστημά του. Ο Κοτζιάς, αντίθετα, αγωνίστηκε για την «Επανάσταση», με τον γραφειοκρατικό τρόπο που ασφαλώς αντιλαμβανόταν αυτή την ιδέα, αλλά αγωνίστηκε και βασανίστηκε, αναμένοντας ασφαλώς και αυτός τις ανταμοιβές του.

 

Όχι μόνο οι ανταμοιβές δεν ήρθαν, όχι μόνο η «Επανάσταση» δεν ήρθε, τον πρόδωσε διπλά, πρώτα αυτοκτονώντας η ίδια και μετά “υποχρεώνοντάς” τον να «προδώσει» τους Θεούς της νιότης του για να συνεχίσει με ασφάλεια την άνοδό του. Αυτό θα μπορούσε να του έχει δημιουργήσει και σοβαρό κίνητρο, που δεν ομολογεί καν στον εαυτό του, να την εκδικηθεί.

 

 

Διανοούμενοι και Εξουσία

 

Στα παλιά τα χρόνια, προ σοβιετικής κατάρρευσης, δεν υπήρχε ελάχιστα σοβαρός αριστερός διανοούμενος που να σέβεται τον εαυτό του και να μην έχει τις αμφιβολίες του για την Ανατολή.

 

Ακόμα κι ο ίδιος ο Φλωράκης μοιραζόταν τους προβληματισμούς του για το πολωνικό και την Αλληλεγγύη στις ιδιωτικές συνομιλίες με τους φίλους του. Δεν ήταν η περίπτωση του κ. Κοτζιά, που θέλει πάντως να μας θυμίζει, κάθε φορά σχεδόν που μιλάει, ότι είναι Καθηγητής Πανεπιστημίου.

 

Τον αληθινό διανοούμενο δεν τον κάνουν όμως οι γνώσεις του, ακόμα λιγότερο οι τίτλοι του. Τον κάνει η στάση του απέναντι στον κόσμο. Το ηθικό του υπόστρωμα. Οι Αρχαίοι ‘Ελληνες φιλόσοφοι δεν ήταν πιο έξυπνοι και δεν είχαν περισσότερες γνώσεις από τους άλλους πολιτισμούς της εποχής τους ή που προηγήθηκαν. Πιο θαρραλέοι ήταν.

 

Ο Σόρος είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα πιο κοφτερά μυαλά του καιρού μας. Θα πεθάνει όμως με την πίκρα ότι κανένας δεν τον αναγνωρίζει ως διανοούμενο αν και θάπρεπε κανονικά να θεωρηθεί από τους καλύτερους μαθητές του Καρλ Πόπερ. Και δεν θα τον αναγνωρίσει γιατί η Ιστορία και οι Άνθρωποι έχουν εν τέλει τα δικά τους μέτρα, όσα λεφτά ή δύναμη κι αν διαθέτει κάποιος. Δεν γίνεται να είσαι και διανοούμενος και κερδοσκόπος.

 

Όσο για τον μεγάλο Ηγέτη, οι Λατίνοι πίστευαν ότι, για να ‘ναι τέτοιος, πρέπει να ‘χει το Ire et Studio, την Οργή και τη Γνώση.

 

Δείξε μου τους φίλους σου, τους Υπουργούς σου, τους συμβούλους σου, τους λογογράφους σου, να σου πω ποιος είσαι.

 

Αν έχει ένα γραμμάριο μυαλό στο κεφάλι του ο Πρωθυπουργός θα βάλει τη συμφωνία που, καλώς ή κακώς συνήψε, σε δημοψήφισμα, υπό την κρίση του ελληνικού λαού.

 

Είναι η μόνη προστασία και για τον ίδιο, και για την παράταξη της οποίας ηγείται, και για τη χώρα την ίδια.

 

Αλλά δεν θα το κάνει φοβούμαι. Μοιραίος και άβουλος, ακολουθεί τον δρόμο του, υπογράφοντας σε κάθε στροφή νέες επιταγές στις ήδη πολλές που του μαζεύει η Ιστορία, προτού μας αποκαλύψει τι ακριβώς τέλος του ετοιμάζει.

 

ΥΓ. Το τελευταίο διάστημα, καθώς η χώρα συνεχίζει την αποσύνθεσή της, έρχονται όλο και πιο συχνά στην επιφάνεια τα απόβλητα της ιστορίας της, που νομίζαμε για πάντα ξεχασμένα. Παρόλο που δεν έχουμε γλυτώσει από τους Εθνομηδενιστές και τις ιδέες τους, όπως την κυρία Ρεπούση, η βαθειά κρίση της εξαπατώντας αυτοκαλούμενης Αριστεράς επέτρεψε σε κάθε λάτρη της χούντας και σε κάθε γελοίο αντικομμουνιστή να μας επιστρέφει σε άλλες εποχές, προσπαθώντας να πάρει εκδίκηση για τις ήττες του παρελθόντος. Αν χρειάστηκε, για τις ανάγκες αυτού του άρθρου, να αναλύσουμε την ενίοτε βρωμερή κουζίνα του κομμουνιστικού κινήματος, αυτή άλλωστε που είναι υπεύθυνη για την ήττα του, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι οι σκελετοί στα ντουλάπια της άλλης πλευράς είναι λιγότεροι, με κορυφαία την διαρκή προδοσία των Ελλήνων της Κύπρου. Φιλοαμερικανός άλλωστε και πατριώτης δύσκολα γίνεται, όπως έχει αποδείξει η πάντα ανελέητη Θεά της ελληνικής Ιστορίας. «Δεν μιλάω, γιατί όλοι οι Έλληνες θα γινόντουσαν Κομμουνιστές», είπε κάποτε ο Ταξίαρχος Ιωαννίδης.